Mijn Wereld

Slaperig leest ze haar krantje bij het ontbijt. Magna is weer eens in het nieuws. Een interviewtje met Rudolf over de beleving van veiligheid in het land. Hun jaarlijkse rapport is weer uit. Kamiel wordt ook nog even aangehaald. Ah. Die werken er allebei dus nog steeds.
Ze raapt de post op van de mat. Een brief van de gemeente. Ze scheurt de envelop open en begint te lezen. Na al die jaren gebruiken ze nog steeds de brief die ik geprogrammeerd heb, constateert ze verwonderd. Ze herkent de verschillende tekstblokjes waaruit de brief is opgebouwd en weet nog onder welke voorwaarden welk blokje geprint moest worden.
Ze trekt haar jas aan en wandelt naar het centrum van de stad. Ze ziet een vrachtwagen rijden van het expeditiebedrijf dat ze vaak aan de lijn heeft gehad toen ze bij Alpha op de logistieke afdeling werkte en spoedleveringen moest regelen. Ze passeert een pinautomaat van de bank waar ze een paar jaar de SWIFT-berichten voor verzorgde. In het centrum loopt ze langs een winkel waarvoor ze ooit nog een bug in de pakbonnen moest repareren, toen ze in de detachering zat bij Winning. Ze loopt de winkel ernaast binnen. Pakt wat dropjes van het schap. Checkt de barcode. Nee, niet deze. Die zijn van Mess Inc. Die troep hoeft ze niet. Met wat andere dropjes in haar hand sluit ze aan in de rij. Eenmaal aan de beurt volgt ze de bewegingen van de kassière op het touchscreen. Dit kassasysteem kent ze. Bij Winning moest ze er tegenaan programmeren. Houtje-touwtje-software van een stelletje vrije jongens. Het systeem doet niet wat je verwacht.
Ze loopt een café binnen, waar vanmiddag een reünie is van Golden.
Grijze hoofden, zoekende blikken. Dan enthousiaste begroetingen. Daria is heel dik geworden en Erik helemaal kaal. Freek is er ook. Hij is in al die jaren geen spat veranderd.
Veel oud-collega’s werken nog steeds in het bankwezen. Sommigen hebben de IT vaarwel gezegd en zijn iets heel anders gaan doen. Sommigen zitten tegen een burnout aan, sommigen zijn al met pensioen. Geen middenweg.
Weet je nog, hoe we bij de klant werden weggezet als senior programmeurs, terwijl we in de functieschaal van trainee zaten? En herinner je je die peptalks nog die we kregen? Die van: O, wat zijn we goed? Ik dacht toen écht dat we bijzonder waren, alleen maar omdat Arnoud dat zei.
Freek diept allerlei herinneringen op die zij allang was vergeten.
Daria is ernstig ziek en zit al een tijd thuis. Haar spirit heeft ze nog. Ze schrijft nu boze brieven aan de krant.
Erik is net vader geworden en laat iedereen foto’s van zijn dochtertje zien. Hij werkt nu bij de overheid, vier dagen per week.
Het is belachelijk! roept hij uit. Ik wou best in het bedrijfsleven blijven, maar als man mag je daar helemaal niet part-time werken!
Goh Erik, ben je nou een feminist geworden op je ouwe dag? vraagt Daria geamuseerd. Wie had dat kunnen denken!
Na een paar uur neemt iedereen hartelijk afscheid van elkaar.
Volgend jaar doen we dit weer! roept Erik nog.
Mijmerend slentert ze naar huis terug.
Ik dacht dat ik er maar een beetje op los leefde, maar nu zie ik wat ik gedaan heb, bedenkt ze zich.
Ik ben ergens goed in geworden.
Ik was leerling, nu ben ik meester.
Ik heb mijn leven vormgegeven.
Ik heb de wereld om mij heen vormgegeven.