Kerst

Geert van Sales staat bij de ingang van de bedrijfskantine. Hij houdt een takje mistletoe boven zijn hoofd. Hoewel ze intussen te oud is om nog een doelwit te zijn voor mannen als hij, doet ze toch routineus een stapje opzij.
Er zijn al aardig wat mensen, ziet ze.
Ingehuurde cateraars lopen met bladen drank door de zaal. Ze loopt naar de kantinedames toe, die zich aan een statafel in het midden van de zaal gepositioneerd hebben. Bij hen is het gezellig. Ze genieten er zichtbaar van dat zij nu ook eens lekker bediend worden. De receptionistes komen erbij staan; hun werkdag zit er ook op. De weinige andere vrouwen die bij Sterling werken sluiten zich aan bij het clubje. Ah, daar komt Geert aangelopen. Daar kon je op wachten, die moet hier ook wezen natuurlijk.
Aan alle omringende tafels ziet ze alleen maar testosteron. Bonkige kerels die uitgelaten naar elkaar roepen en lachen. Het vertedert haar.
Chris Rea schalt door de ruimte. Een enkeling schudt voorzichtig met de heupen. Leuk, om iedereen zo bij elkaar te zien. Met deze collega’s gaat ze het de komende jaren dus rooien, denkt ze, terwijl ze om zich heen kijkt. Hopelijk tot aan haar pensioen. De drank maakt haar een beetje emotioneel. Prachtige mensen, denkt ze. Fijne mensen. Hier blijf ik. Dit is mijn nieuwe thuis.