Gelukt

Petra
En?

Ruth
Ik weet het nog niet! Ze gaan het besluit over mijn vakantie heentillen. Niet fijn. Wordt vervolgd.

Mark
SHIT! Balen man!

Petra
En? Weet je het nu eindelijk?

Mark
Ja, hoe is het nou gelopen Ruth, vertel!

Ruth
Ik weet nog steeds niks.
Rotvakantie gehad. Slecht geslapen.
Er is nu alweer bijna een week voorbij en mijn chef heeft het er helemaal niet meer over gehad.
Ik heb nog een paar vaste “klantjes” gepolst van wie ik wist dat ze tevreden over me waren, en die vertelden dat hen niks gevraagd is over mij. Dat dacht ik al.

Ruth
Nou, het is gelukt, ik mag blijven! Ze gaan de gok met me wagen. Beledigend, neerbuigend, maar al met al: hoera!
Ik heb er wel héél hard voor moeten knokken.
Ze hebben me dus doodleuk vier weken in onzekerheid gelaten.
Gisteren brak ik op het werk. Ik trok het niet meer.
Ik dacht het vorige week al aan je te zien, zei mijn chef.
Had dan wat gezegd, lul!
Maar nee, hij liet me gewoon in spanning afwachten en ik moest zelf om informatie schooien.
Hij zei dat ze nog aan het nadenken waren.
Toen brak bij mij helemaal de paniek uit. Gisteren onderweg naar huis nog bijna tegen een auto aangereden.
Vanochtend ben ik apart gaan zitten met iemand van HR. Ik werd weer emotioneel. Ze schrok van hoe het gegaan was en dat ze me zo’n bericht hadden gegeven de dag voor mijn vakantie. Ze ging ermee aan de slag, zei ze. En vanmiddag had ik ineens het gesprek over mijn contract. Ik heb gevraagd of die dame van HR erbij kon komen zitten en dat mocht.
Ze hadden besloten om me toch aan te nemen.
De chef van mijn chef zei dat hij uiteindelijk over de streep was getrokken door mijn intrinsieke motivatie.
Ze hebben dus toch gezien dat ik een uur per dag heb overgewerkt.
Maar ik moest wel aan mezelf gaan werken, en dan met name aan mijn communicatie. Mijn chef had een goed woordje voor me gedaan en gezegd dat ik latent talent had!
Wettelijk hadden ze nog drie weken mogen wachten, lieten ze me nog fijntjes weten, maar omdat ze vreesden dat ik dan in de tussenliggende periode niet gemotiveerd zou zijn om mijn werk te doen, kreeg ik toch nu vast de beslissing te horen.
Ik heb het allemaal maar aangehoord en op de juiste momenten geglimlacht en geknikt.
Eindelijk. Weer een vaste baan!

Petra
Oh, wat goed! Gefeliciteerd!

Mark
Woop woop! Gefeliciteerd Ruth! Dit gaan we vieren!

Ruth
Ja! Willen jullie een keer bij mij thuis komen? Ga ik koken.

Petra
Wat? Ik weet niet wat ik meemaak! Ja hoor, we komen! Aankomende zaterdag?

Ruth
Ja!
Gisteren vertelde ik het trouwens aan mijn collega’s en toen zei een nieuwe jongen dat hij meteen al een vast contract had gekregen. Ze hadden hem ook een flexcontract aangeboden maar hij had dat gewoon geweigerd. En ik maar stressen!