Zo’n Ochtend

Ze klokt in. Het klokapparaat piept, maar ze heeft het niet in de gaten.
Ze sleept zich nog half slapend naar het koffie-apparaat, houdt haar beker eronder en drukt op de knop. Ze staat zo onvast op haar benen dat ze licht afzwenkt naar links. Daardoor belandt een groot deel van de koffie op haar broek. Gelukkig draagt ze zwart. Ze gooit de resterende koffie naar binnen en duikt de WC in. Met wat handzeep en acrobatische toeren boven het fonteintje probeert ze de vlek te verwijderen. Als ze klaar is met poedelen is heel haar broek nat en zit de enorme koffievlek er nog steeds.
Zodra ze druipend uit de WC komt, wordt ze aangeklampt door William.
Kun je even meekomen? Ik kan niks meer inscannen.
Ze laat zich meetronen naar het magazijn waar troepjes koffiedrinkende magazijnmedewerkers verwachtingsvol opkijken. Ze probeert ook zelf een order in te scannen maar ziet dat dat inderdaad niet lukt.
Ik moet dit op mijn eigen computer zien, ik bel jullie zo, zegt ze en ze loopt snel naar haar werkplek.
Daar staat Eddy op haar te wachten. Hij doet zijn mond al open om aan één van zijn wijdlopige verhalen te beginnen.
Sorry, moet even een brandje blussen! roept ze.
De telefoon gaat. Het is Harry. Na vier keer rinkelen neemt ze op. Ah, laat maar, ik weet het al, zegt Harry, en hangt op.
Ze logt in en schrikt van de hoeveelheid mail in haar inbox. Een programmawijziging, die ze zelf die nacht heeft overgehaald, heeft voor enorme problemen gezorgd. Op dit moment kunnen geen orders worden afgehandeld. Niet alleen het magazijn maar ook logistiek en expeditie zitten hierdoor duimen te draaien. Ze draait de wijziging van gisteren snel terug en belt met een paar key users. Nu ze weet wat er precies hersteld moet worden in het systeem kan ze één voor één alle mailtjes wegwerken en zoeken naar over het hoofd geziene fouten. Ze vindt er inderdaad nog een paar en na ruggespraak met de key users herstelt ze die ook.
Als ze bijna klaar is, komen Bram en Freek achter haar staan. Langzaam buigen ze zich steeds meer over haar heen, meekijkend naar haar scherm.
Zo, ik ben klaar, wat willen jullie? vraagt ze gemaakt opgewekt.
Gelukkig willen ze alleen een kolom erbij in een lijstje, dat kan ze snel afhandelen.
Harry belt weer, ziet ze. Ze laat de telefoon vijf keer rinkelen. Dan wordt het stil.
Melinda komt aanlopen.
Je hebt vanochtend uitgeklokt in plaats van ingeklokt, zegt ze. Zal ik het voor je herstellen?
Aardig.
Ruth schenkt de halve beker koffie in die ze vanochtend gemist heeft en blaast even uit.
Op dat moment komt Arnold binnen.
Ja ja, rustig aan hè, dan breekt het lijntje niet, monkelt hij.
Ik heb er al twee uur op zitten hoor, denkt ze. Maar ze zegt het niet.
In plaats daarvan zegt ze sloom: Ja ik doe ook rustig hoor. Heb vanochtend nog niks gedaan.
Na al die jaren heeft ze nog steeds niet geleerd hoe ze een beetje tactisch en tactvol kan zijn.