Maandagochtend, half acht. Ze is druk bezig. Eddy van marketing onderbreekt haar met een verhit gezicht. Zijn lijstje is niet uit de printer gekomen. Of ze het maar even meteen wil oplossen.
Ze kijkt in de joblog. De job is geëindigd in een time-out. Eddy heeft miljoenen records geselecteerd, dat kan het systeem niet aan.
Vorige week stond hij ook al aan haar buro en de week ervoor ook. Alle eindgebruikers zijn gelijk, maar sommigen eisen meer zorg dan anderen.
Dinsdagochtend, acht uur. Er is ’s nachts iets omgevallen, waardoor de hele logistieke afdeling plat ligt. Ze is in koortsachtig overleg met Peter.
Eddy loopt op hen af en begint onverstoorbaar een lang verhaal af te steken, midden door hun gesprek heen.
Ja, doe ik zo, ik kom bij je, zegt ze.
Zij en Peter zijn nog druk bezig als ze worden onderbroken door Arnoud, die een besmuikt lachende Eddy in zijn kielzog meevoert.
Het heeft nu de allerhoogste prio dat Eddy’s problemen worden opgelost, anders lopen we vertraging op met de boekhouding, zegt Arnoud. Eddy gaat morgen met vakantie dus dit moet meteen verholpen worden!
Ondanks alle onderbrekingen lost ze met Peter snel de logistieke issues op en dan begint ze aan Eddy’s probleem. Het blijkt te gaan om iets dat hij al eerder gemeld heeft en waarvoor ze al een oplossing heeft klaarstaan in de testomgeving. Hij heeft dat nooit getest.
Een week later. RUST aan het buro. Eddy’s lijstje blijkt drie weken lang door niemand gemist te worden. Omdat ze nu tijd over heeft, maakt ze er uit balorigheid een subkopje bij op het rapport. Onder “Overview of intercompany orders” staat nu, in een iets kleiner font: “This report isn’t read by anyone”.
Eddy keert terug, het ritueel van de wekelijkse werkonderbreking keert terug.
Niemand heeft ooit een opmerking gemaakt over het subkopje.
Mark Ramen 