Handjeklap

Ze ziet een gedrongen man, strak in het pak. Gemanicuurde handen, valt haar op. Niet dat ze er verstand van heeft, maar die schoenen zouden wel eens Italiaans kunnen zijn. Stropdas met bloemetjes.
Roel van der Ven, zegt hij. Ik ben interim manager bij Messing. Ik ga eens even flink orde op zaken stellen hier. De bezem moet erdoor!
Hij legt zijn hand bovenop haar hand en trekt haar naar zich toe. Ze moet niezen. Ze kan niet tegen parfum.
Roel praat hard. Hij maakt zijn stem extra laag, hoort ze.
Een reusachtige beer komt de kamer binnen. Hij schommelt van heup naar heup terwijl hij loopt. Zijn pak is op maat gemaakt.
Edwin, stelt hij zich voor.
Nieuwsgierig bekijken ze elkaar.
Ik run deze toko zo’n beetje, zegt hij. Ik ben hier de go-to guy. Als jij hier straks komt, ga ik jou coachen.
Ze let goed op. Edwin is een toffe Amsterdamse gozer die gemaakt netjes praat.
Kun je wel een beetje tegen grof taalgebruik? Het kan er hier behoorlijk heftig aan toe gaan hoor! waarschuwt Roel. Ze zijn er beiden zichtbaar trots op. Afwachtend kijken ze hoe ze op deze voorzet reageert.
Ja hoor, stelt ze hen gerust. Ik kan wel tegen een stootje.
Dan vertelt ze over al haar behaalde successen. Ze doet haar best om bevlogen over te komen en allebei de heren evenveel aan te kijken. Ze benadrukt alles wat haar geschikt maakt voor deze baan: haar ervaring in een andere groothandel, haar bekendheid met het legacy-systeem dat ze gebruiken en met SAP, waarnaar ze binnenkort gaan migreren.
Roel en Edwin smoezen een beetje met elkaar. Dan loopt Roel de kamer uit.
Een tijdje later later komt hij weer terug met een papiertje waar een bedrag op staat. Haar toekomstige salaris.
Ze moet meteen beslissen. Ze zegt ja.
Edwin begeleidt haar weer naar buiten. Zijn ogen glimmen als hij haar bij het afscheid de hand drukt. Tot snel! roept hij haar nog na.