Ze gooit de inhoud van de envelop, die ze net heeft gekregen, op tafel. Haar nieuwe arbeidscontract zit erin, met concurrentiebeding en al. Een formulier voor pensioenoverdracht. Een apart formulier voor HR. Een werkgeversverklaring. Een formulier voor de ziektekostenverzekering. Eentje voor de personeelsvereniging. Een brochure van de vakbond. Ze is al lid, maar gaat nu in een andere branche werken, en dus valt ze nu ook onder een andere bond.
Ze pakt haar drie pensioenmappen erbij en zoekt uit of ze nog een beetje grip op de zaak heeft. Haar vorige pensioen heeft ze nog niet overgedragen. Dat mocht niet meteen, omdat de juiste dekkingsgraad nog niet was bereikt. En voordat het zover was, was ze alweer ontslagen. Nou ja, dan kan ze er nu mooi twee tegelijk overdragen. Dan houdt ze zometeen één eindloonpensioen over en nog twee middelloonpensioenen.
Ze propt alle paperassen weer in de envelop en gooit hem snel in een kast.
Fijn dat ik die baan zo snel kreeg, denkt ze. Nu hoef ik niet verder te solliciteren en heb ik nog vier dagen over om naar Londen te gaan. Ik ga eens even echt onbezorgd genieten daar. Niet meer piekeren over al die shit. Dóór.
Ze pakt haar tas in. Wat t-shirts en onderbroeken, London A-Z, telefoon, oplader, tickets, paspoort… paspoort… waar is haar paspoort? Hij zit niet in z’n normale hoesje en ook niet in de doos met stadsplattegronden, waar ze hem de vorige keer aantrof. Ze belt met een informatienummer en regelt een noodpaspoort. Ze moet de volgende dag heel vroeg opstaan en eerst nog bij de marechaussee langs. Het komt goed.
Op vakantie wil ze alle ellende van haar ontslag even van zich af laten glijden. Dat lukt maar half. Ze loopt een keer verloren en een dag later verliest ze haar agenda. De stress is nog niet uit haar lijf.
Op zondagmiddag is de vakantie weer voorbij. Als ze na haar terugvlucht haar telefoon weer aanzet, ziet ze een appje van Petra.
Petra
Hee chickie, welke gate heb je?
Ik zit bij de McDonalds.
De mazzel!
Stomverbaasd loopt ze Schiphol Plaza op en ziet inderdaad Petra zitten. Die steekt haar hand op en grijnst triomfantelijk.
Ben jij nou helemaal hiernaartoe gekomen? vraagt ze ongelovig. We zien elkaar over twee weken toch weer?
Ach, ik woon toch vlakbij, vond het wel leuk om jou af te halen, zegt Petra, blij dat de verrassing zo goed gelukt is.
Ik ben nog nooit verwelkomd op Schiphol, zegt ze.
Maar je bent toch ook eens een paar maanden naar Australië geweest? vraagt Petra verbaasd.
Ja, klopt, toen ben ik ook niet afgehaald, zegt Ruth. Dat vinden ze bij ons in de familie niet nodig, en het hoeft ook niet, want ik red mezelf wel.
Nou… zegt Petra. Je bent ook wel eens door het oog van de naald gekropen, kan ik me herinneren. Die ene keer, toen je na een vertraagde vlucht met een loodzware koffer in het holst van de nacht door New York aan het struinen was…
Ja, zo ronddwalen na twee dagen zonder slaap, dat was wel eng. En mijn hotelboeking was ook nog misgegaan, dat ging allemaal maar net goed, geeft ze toe.
En die andere keer dan, toen je in je uppie naar Italië was gegaan, toen je verdwaald en beroofd was, en…
Ik was niet uitgerust, ik had toen niet op reis moeten gaan, zegt ze. Maar nu zorg ik beter voor mezelf.
Anyway, breekt ze de discussie af. Het was niet nodig geweest om me af te halen, maar ik vind het wel superlief!
Is normaal, zegt Petra beslist. Kom. We nemen een shake.
Dat doen ze.
Als ze die avond thuiskomt legt ze nette kleren klaar voor de dag erop. Haar eerste werkdag bij Empire. Ze pakt de envelop met haar nieuwe contract uit de kast. In de hoek rechtsonder zit nog iets diks, voelt ze.
O, wat dom. Natuurlijk. In haar hand houdt ze haar teruggevonden, nu ongeldig verklaarde paspoort. Moest ze meenemen bij haar laatste sollicitatiegesprek.
Mark Ramen 