Rouw

Ik ben zo verdrietig over dit ontslag. Het lukt me steeds maar niet om een baan te houden. Ik saboteer mezelf steeds, schiet in een kramp, haal mezelf naar beneden.
Waarom doe ik dat? Alsof ik geloof dat ik het niet verdien.
Ik kan het midden niet vinden. Soms ben ik veel te aardig. En als ik me schrap zet om niet omvergelopen te worden, zijn mensen ineens bang van me. Hoe doen anderen dat toch?
Ik rouw om de onbevangenheid die ik te vroeg kwijtraakte, om de persoon die ik niet mocht worden.
Mijn moeder vroeg of ze het wel goed had gedaan met mij. Ik heb gezegd van wel, maar ik meende het niet. Ik ben nog steeds kwaad.
Ze had mijn vader helemaal niet hoeven te nemen. Ze had keus.
Het waren andere tijden. Ik kan me niet in haar situatie verplaatsen. Wat als een andere man mijn vader was geweest? Dan had ze niet zitten afgeven op de grove gelaatstrekken die ik van mijn vader heb. Dan had ik de gelaatstrekken van die andere meneer gehad.
Nee, zo werkt het niet. Ik zou er helemaal niet geweest zijn dan. Deze gedachtenspelletjes leiden nergens toe.

Kom op.
Vooruit met de geit.
Doorgaan.
Flink zijn.
Niet zeuren.
En dat midden zien te vinden.