Na haar training wordt ze bij een grote klant in Noord-Holland geplaatst. Ze gaan het kassasysteem van Winning gebruiken.
Ze wandelt een grote kantoortuin in. De West-Friese appelwangetjes van de klant werken daar zij aan zij met de brede Brabantse gezichten van Winning.
Helemaal achterin is nog een mooi plekje voor haar, ziet ze. Met rugdekking, lekker veilig.
Erwin, die hier projectleider is, geeft haar een login.
Hiermee kom je in de zandbak-omgeving, zegt hij. Jouw taak is om er wat testdata in te zetten.
Met hangen en wurgen doet ze haar werk. Normaal gesproken heeft ze veel meer autorisaties in het systeem dan hier, maar ze weet zich te redden met de beperkte rechten die ze heeft.
O wat suf, roept ze uit. Ik heb de klanten in de leverancierstabel gestopt en andersom. Ik heb me vergist!
Nou, dat zou ik maar niet zo van de daken schreeuwen, lacht een consultant die naast haar zit. Maar waar staan die gegevens dan? Ik moet in de zandbak testen maar ik heb helemaal geen data!
Hè, jij zit in omgeving 600, ziet ze als ze met hem meekijkt. Ik zit in 500. Erwin, mag ik ook in die andere zandbak gaan werken?
Nee, zegt die stug, ga maar even wat anders doen. Ik heb geen tijd om je aan het werk te houden, want ik moet zo nog naar een meeting over interfacing.
Mag ik daar ook heen? vraagt ze. Ik kan nu toch niet verder.
Ik zal Aart om toestemming vragen, zegt Erwin kortaf.
Een uitgebreide chatsessie volgt. Dan is het geregeld; ze mag mee.
Tijdens de meeting merkt ze dat de consultants snel willen doordouwen en bepaalde maatwerkspecificaties niet willen meenemen. Niemand zegt iets, behalve één oud-directielid van de klant, Charles. Hij vraagt de consultants het hemd van het lijf. Hij blijkt tot in detail op de hoogte te zijn van het hele migratieproces.
Ze steekt haar vinger op en zegt: de interface naar het archiveringssysteem moet ook meegenomen worden in de specs.
Zo, denkt ze tevreden, dat is dan bij deze vastgelegd. Dat gaat de klant veel geld schelen. De consultants kunnen dit punt nu niet meer als meerwerk declareren.
Charles bestendigt nog even de afspraak die net gemaakt is en knikt haar vriendelijk toe.
Erwin kijkt verstoord om. Wat doet die nieuwe? Hoezo denkt ze dat zij het woord kan nemen?
Na afloop van de meeting ziet ze Erwin een praatje slaan met Charles. Dat wil ik ook wel, zegt ze.
Erwin is meteen enthousiast: Kun je rustig doen hoor, ga maar naar hem toe.
Denk je dat dat wel kan? aarzelt ze.
Tuurlijk! moedigt hij haar aan.
Ze loopt op Charles af. Hij is heel toeschietelijk en praat uitgebreid met haar over de voorgang van het project. Ze blijken over heel veel dingen hetzelfde te denken. Kosten besparen, de zaken simpel houden.
De volgende ochtend moet ze op het matje komen bij Aart.
Begrijp je wel hoe de dingen hier werken? vraagt hij korzelig. Je bent een ongeleid projectiel. Hoe haal je het in je hoofd om zo met Charles te praten. Je kost ons omzet met die stomme opmerkingen van je.
Beteuterd druipt ze af. Dat mag ze óók al niet.
Mark Ramen 